Nadat haar dochter bruut werd vermoord, moest Ida verhuizen: de dader kwam in haar buurt in Schiedam te wonen

"Ik ben nooit meer echt spontaan. Ik was altijd vrolijk en open, maar dat ben ik niet meer", vertelt Ida aan Rijnmond. Om dit te illustreren: "Ik ga weleens naar de groep nabestaanden van geweldsdelicten. Als ik daar ben en ik hoor iemand schaterlachen, dan denk ik: hoe is het mogelijk?" Dansen en lachen deed ze vroeger heel veel. "Ik was echt een feestbeest", zegt Ida in een uitgebreid interview met de regionale omroep. Sinds haar dochter werd omgebracht, kan ze niet meer genieten van het leven.

Niet alleen mist Ida (54) haar dochter, ze moest ook twee keer verhuizen vanwege de moord. Ze verdroeg het niet om te blijven wonen in het huis waar haar dochter was omgebracht. De tweede keer verhuisde ze omdat de dader na vijf jaar cel vlak bij haar in de buurt kwam wonen. "Ik moest mijn geboorteplaats Schiedam verlaten en woon nu in een dorp waar ik niemand ken."

Ida waarschuwde haar dochter meerdere malen voor haar 'vreemde' vriendje © privéfoto

Ida's dochter Célesta was 19 en woonde bij haar moeder thuis. Haar vriend woonde ook bij hen, want hij kon nergens anders terecht. "Ik had altijd al het gevoel dat er iets vreemds was met hem. Hij claimde haar. Hij was altijd vrolijk naar de buitenwereld toe, maar thuis was hij anders. Stiekem, achterbaks en niet eerlijk over geld. Ik heb haar vaak gewaarschuwd voor hem, maar dan zei ze: 'Mam, dat is mijn probleem, daar moet ik zelf mee dealen.'"

Ida vertelde ook Célesta's vader en vrienden over haar gevoel dat er iets mis was met 'm. “Ze geloofden me niet. Ik werd weggezet als de ‘vervelende schoonmoeder’”, herinnert Ida zich.

Een paar dagen voor de bewuste avond in 2012 was Ida vanwege een crisissituatie bij haar vader thuis, om daar te helpen. Célesta bleef thuis met haar vriend. Ida: "Ik had steeds het gevoel dat ik terug naar huis moest, het voelde niet pluis. Helaas heb ik niet naar mijn gevoel geluisterd."

Célesta ging met haar vriend stappen. ‘s Nachts kregen ze thuis ruzie. Volgens het autopsierapport is ze ‘s ochtends om 08:16 uur overleden. Er werden 86 messteken geteld. Haar vriend had drie verschillende messen gebruikt. Toen ze niet meer ademde, is hij naar het politiebureau gegaan om zichzelf aan te geven. Ze hadden net een half jaar verkering.

Tijdens de rechtszaak kreeg hij, zo herinnert Ida zich, twee vragen van de rechter. Waarom had je één mes in de prullenbak gegooid en waarom heb je het gedaan? Op allebei zei hij: "Ik weet het niet."

Ida voedde haar dochter in haar eentje op © privéfoto

Ondanks vele therapeuten en therapiesessies is Ida nooit meer de oude geworden. Ze had bepaald geen fijne jeugd. "Degene waar ik uit ben gekomen was gewelddadig.” Het woord 'moeder' neemt ze niet in de mond. Die term moet iemand verdienen, vindt ze. Ook haar verschillende stiefvaders zorgden voor een extreem onveilige omgeving. Geweld, minachting, verkrachting, ze heeft het allemaal meegemaakt.

"Dat is ook de reden dat ik mijn dochter alleen heb opgevoed. Ik wilde geen man erbij in huis, ik had mijn stiefvaders voor ogen en dat leek me geen goed idee.”

Voor een man in haar leven is nog steeds geen ruimte. "Ik had kennis aan een man, maar die duw ik eigenlijk steeds van me weg. Ik zorg dat 'ie boos op me wordt en zelf afhaakt.”

Niet te verkroppen

Als nabestaande van een slachtoffer van femicide – moord op een vrouw, meestal door een partner of ex – zegt ze: "Er moet nog veel gebeuren, maar het is al beter dan elf jaar geleden. Ik mocht niet in de rechtszaal tot de dader spreken, tegenwoordig mag dat wel." Ze vindt het ook goed dat ze de gezellig-klinkende term ‘huiselijk geweld’ is vervangen door het feitelijk juistere femicide.

Dat ze Schiedam moest verlaten, omdat de man die haar dochter vermoordde in de buurt kwam wonen nadat hij zijn straf had uitgezeten, dat vindt ze nog steeds niet te verkroppen. "Hij had moeten verhuizen, zodat ik in mijn vertrouwde omgeving had kunnen blijven."

'Goed dat de gezellig-klinkende term 'huiselijk geweld' is vervangen door femicide'

"Ja, het is de omgekeerde wereld", vindt ook Jack Keijzer van de Federatie Nabestaanden Geweldslachtoffers. Zelf maakte hij iets vergelijkbaars mee. De man die zijn zoon om het leven bracht, kwam na zijn detentie een paar straten verderop wonen. "Wij hebben hem gesmeekt om ergens anders te gaan wonen, maar hij heeft er niet naar geluisterd."

Jack is uiteindelijk niet verhuisd, omdat de woning en de omgeving naar zijn zin zijn. Wel is hij gaan lobbyen voor een gebiedsverbod voor daders nadat zij hun straf hebben uitgezeten. Volgens Jack komt er na de zomer een wetswijziging aan.

Voor Ida komt de nieuwe wet te laat. Zij is al verhuisd naar een dorp ver uit de buurt van de moordenaar van haar dochter. "Ik hoop dat de wet er komt, dit gun ik niemand. Nabestaanden van geweldslachtoffers moeten voorrang krijgen op de daders. Het is bizar dat dit nog niet was geregeld."

Op dit moment bestaat er in Nederland al wel een gebiedsverbod voor daders voor bepaalde tijd. Maar zij mogen na het uitzitten van een straf weer vrij rondlopen en in dezelfde straat of wijk wonen als hun slachtoffers of nabestaanden, zoals gebeurde in het geval van Keijzer.

Dit is een artikel van onze mediapartner Rijnmond