Hoe een ziekte ervoor zorgt dat moeder haar dakloze zoon niet meer wil zien: ‘ik was zo bang’

In juni 2023 loopt het in het huis van zijn moeder in Schiedam volledig uit de hand. Joost gaat langs bij zijn moeder om kleren op te halen. Maar het gaat al een tijdje niet goed met de 38-jarige Joost en zijn moeder wil dat hij hulp gaat zoeken. “Dit is de laatste keer, nu moet je echt opvang gaan zoeken”, roept ze naar hem.

‘Ik sla je liever dood’

Blijkbaar is dat een druppel voor Joost. Hij grijpt zijn moeder bij haar haar. “Ik sla je liever dood dan dat ik hier niet meer kom”, bijt hij haar toe. Op zijn moeder maakt het enorme indruk. “Ik was zo bang. Ik heb zo gegild. Ik dacht: ‘dan komt er vast wel iemand’. ”

Zijn moeder had het liefst de hele situatie anders gezien. Het liefst had ze geen aangifte gedaan, maar ze kon niet anders. “Het is een trieste situatie. Het is triest dat ik aangifte moet doen tegen mijn eigen zoon. Maar ik voelde me niet meer veilig thuis.”

Erfelijk

Want Joost was vroeger helemaal niet zo. Joost is namelijk ziek. Hij heeft de ziekte van Huntington. Dat is een erfelijke hersenaandoening waarbij je de controle over je lichaam verliest. Ook het gedrag verandert. In Joosts geval kan hij erg boos worden. “Er zitten allemaal gaten in zijn geheugen. Wat hij vroeger als iets positiefs zag, ziet hij nu als iets negatiefs”, legt zijn zus uit aan de politierechter.

Ook zijn moeder beaamt dat Joost heel erg is veranderd door het ziektebeeld. “We hebben het echt leuk met hem gehad. Het was echt een leuke, sympathieke jongen. Maar de laatste jaren is het verschrikkelijk.” En dat is niet de eerste keer dat ze het meemaakt. Want ook haar man leed aan de ziekte van Huntington.

Die kwam uiteindelijk in de cel. te zitten. En daar hopen moeder en zus, hoe gek het ook klinkt, ook op voor Joost. “Want dan kan hij ook onderzocht en geholpen worden.” Joost is namelijk dakloos geraakt en heeft geen uitkering of zorgverzekering. Medicijnen slikt hij ook al niet. Moeder en zus hebben via de huisarts meerdere pogingen ondernomen om Joost op te laten nemen. Maar omdat Joost volwassen is kan de huisarts niet helpen.

Wikken en wegen

Volgens de politierechter zijn er via de burgemeester van een stad wel mogelijkheden. De moeder van Joost is radeloos, maar nu Joost een contactverbod heeft, heeft ze weer wat rust. “Zolang hij geen behandeling heeft gehad, wil ik geen contact met hem.” Zijn zus ziet hij nog weleens. “Hij houdt zich keurig aan het contactverbod. Als hij nog iets nodig heeft dat bij onze moeder ligt, dan vraagt hij dat aan mij.”

De Officier van Justitie erkent de problematiek van Joost. En ziet ook dat er iets moet gebeuren. Maar Joost zomaar heel lang vastzetten kan niet. “Hij heeft geen strafblad. Voor iemand die voor het eerst met Justitie in aanraking komt is het te zwaar om hem gelijk voor langere tijd in de cel te zetten voor zoiets.” Hij wil wel meegaan in het pleidooi van de moeder om het contactverbod te handhaven voor minimaal de komende twee jaar.

Ook de politierechter wikt en weegt, net als de Officier van Justitie. Ze ziet dat Joost hulp nodig heeft, maar een strafproces voor een mishandeling is daar niet de plaats voor. De rechter oordeelt uiteindelijk dat Joost 40 uur taakstraf krijgt en twee weken voorwaardelijke celstraf. Daarnaast mag Joost de komende twee jaar geen contact met zijn moeder opnemen, op straffe van een week hechtenis.

* Joost is niet de echte naam van de zoon. Deze is om privacyredenen gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.