advertentie
Moeder Vlaardings pleegmeisje: ‘Een kind zegt niet zomaar dingen, luister gewoon’
De biologische moeder van het mishandelde Vlaardingse pleegmeisje heeft voor het eerst zelf interviews gegeven. Aan RTL Nieuws en De Telegraaf vertelt ze, weliswaar anoniem, haar verhaal. “Zij hebben mijn kind kapotgemaakt. Maar de instanties stonden erbij en keken toe. Pleegzorg en de voogdij wisten dat het daar onveilig was. Toch grepen ze niet in.”
door Siebe van der Ende
woensdag 05 november 2025 10:28
De inhoudelijke behandeling van de rechtszaak tegen pleegouders Daisy W. en John van den B. start op donderdag 6 november. Ze worden verdacht van zware mishandeling, vrijheidsberoving en het in hulpeloze toestand brengen van hun toen 10-jarige pleegdochter. De moeder van het pleegmeisje, wiens andere dochter ook in het gezin heeft gewoond, zal aanwezig zijn bij de zaak en gebruik maken van haar spreekrecht. Ook de moeders van de drie Syrische jongetjes die eerder in het gezin zaten zullen de rechtszaak bijwonen.
Tegenover De Telegraaf vertelt de moeder van het pleegmeisje over de uithuisplaatsing van haar dochter. “Ik heb fouten gemaakt, maar ik heb altijd van mijn kinderen gehouden. Wat ik ook deed, ze hadden hun oordeel al klaar. Binnen weken stond ik te boek als onbetrouwbare moeder, terwijl ik juist steun nodig had.”
>> Bekijk ook: Het Vlaardingse pleegmeisje: het verhaal tot nu toe
Ze kreeg een steeds slechter gevoel over het pleeggezin. “Zij hield van haar haren”, vertelt ze aan RTL Nieuws. “En opeens ging het van lang haar naar kort haar naar kaal.” Waarom werden de haren afgeschoren? “De William Schrikker Stichting (jeugdbescherming, red.) zei dat dat was gedaan vanwege luizen. Alles werd goedgepraat.”
‘Dit was geen val, dit was geweld’
In de nacht van 20 op 21 mei 2024 gaat het gruwelijk mis en beland het meisje zwaargewond in het ziekenhuis. Op de 21ste zag ze haar dochter in het ziekenhuis liggen. “Aan allemaal slangetjes, uitgemergeld, vol blauwe plekken. Ik gaf haar een kus op haar gezicht en streelde haar hand. Het is dat ik weet dat het mijn kind is, anders had ik haar niet herkend.”
Ook pleegvader John was in het ziekenhuis. “Hij zei dat ze van de trap was gevallen. Hij durfde me niet aan te kijken. Alles aan hem zei dat hij loog. Dit was geen val, dit was geweld.”
‘Mag haar niet vasthouden’
Momenteel functioneert haar dochter als een peuter. “Alles wat ze kon is weg, het is hartverscheurend. Ze praat als een baby. Ze zingt soms kinderliedjes.” Om medische redenen mag ze haar dochter niet meer bezoeken. “Ik ben haar moeder, maar ik mag haar niet vasthouden.”
De oproep van de moeder is helder. “Een kind zegt niet zomaar dingen, luister gewoon.” Tijdens de rechtszaak wil de moeder vooral te weten komen waarom haar dochters dit is aangedaan. “Ze gaan toch niet de straf krijgen die mijn dochter en ik hebben.”
