Vlaardingse pleegouders moeten acht jaar de cel in, maar krijgen geen tbs

De celstraf die de rechtbank geeft aan de pleegouders is drie jaar lager dan de elf jaar die het Openbaar Ministerie had geëist. Beide pleegouders hebben anderhalf jaar van hun celstraf al uitgezeten, in afwachting van de rechtszaak. Volgens de rechtbank is te bewijzen dat het pleegmeisje in hulpeloze toestand is gebracht en van haar vrijheid is beroofd. Volgens de rechter kan niet worden vastgesteld of het meisje daar letsel door heeft opgelopen.

De twee zijn veroordeeld voor de mishandeling van vier pleegkinderen. Het Vlaardingse pleegmeisje is door de haar pleegouders zwaar mishandeld, zwaar letsel toegebracht, van haar vrijheid beroofd en in hulpeloze toestand gebracht. Ook hebben John en Daisy het zusje van het pleegmeisje mishandeld. Dit gebeurde allemaal tussen 2022 en 2024. In 2021 hebben ze twee Syrische jongetjes in het pleeggezin mishandeld.

Na hun celstraf krijgen John en Daisy geen tbs opgelegd, terwijl het Openbaar Ministerie dat wel had geëist. “De kans op vergelijkbare strafbare feiten is afhankelijk van veel factoren. Waarschijnlijk zullen ze nooit meer de zorg van kinderen worden toevertrouwd. Dan is de kans op herhaling klein. Die kans op herhaling is nog kleiner als ze niet samen zijn, al is nu nog niet te bepalen of dat het geval is.”

Wel krijgen ze een gedragsmaatregel opgelegd, uit artikel 38z van het wetboek van strafrecht. Dat betekent dat er na de celstraf wordt gekeken hoe de pleegouders en psychische aan toe zijn en of er enige behandeling nodig is. De gedragsmaatregel is een stuk minder heftig dan de tbs die tegen de pleegouders werd geëist.

John heeft, voor de vijfde keer in de rechtbank, weer dezelfde kleding aan: zwarte hoodie, zwarte broek en witte sneakers. Daisy heeft hetzelfde aan als tijdens de eerste dag van de inhoudelijke behandeling. Weer wisselen ze geen woord met elkaar. Na de uitspraak van de rechter toonden de pleegouders geen emotie.

>> Lees hier alle details terug van de rechtszaak

‘Nooit van mezelf verwacht’

Tijdens de eerste van de drie dagen in de rechtbank namen de rechter het bewijs door met pleegouders John en Daisy. Het merendeel van het bewijs komt uit appcontact tussen de twee, die elkaar regelmatig foto’s stuurde hoe het pleegmeisje vastgezet werd. De rechter heeft het zichtbaar moeilijk bij een opsomming van foto’s van december 2023 tot en met mei 2024. Op het begin werd het meisje vastgezet met handboeien, later met een ketting en in een kooi, die mogelijk onder stroom stond.

De rechter stelt veel vragen aan de pleegouders tijdens de eerste zittingsdag. Aan Daisy: “Wat denk je dan als je daar met een sleutel bij dat meisje staat om haar los te maken?” Volgens Daisy is het ‘eigenlijk niet te bevatten’. Ook John kreeg veel vragen. “Dacht u niet eens: ‘John, waar ben je eigenlijk mee bezig?’” John lijkt vervolgens het boetekleed aan te trekken. "Wist ik maar hoe het mis kon gaan. Ik had dit nooit van mezelf verwacht."

John zegt dat de schuld niet bij de pleegkinderen ligt, maar later op de dag lijkt dat ineens anders.  "De eerste jaren was er niks aan de hand. Vervolgens krijgen we drie Syrische jongetjes in huis, die zich enorm misdragen. Eén daarvan sturen wij zelf al weg, daarna gaat het nog steeds mis. Vervolgens nemen we, uit de goedheid van ons hart, nog twee meisjes in huis. Deze meisjes hadden dezelfde kwalen als die jongens."

‘Schuld van instanties’

Volgens Daisy werden de mishandelingen vooral gedaan door John, volgens John is het de schuld van de instanties. “Meerdere keren hebben we aan de bel getrokken, maar de zorg kwam maar niet.” De advocaat van Daisy sprak over een ‘aftelkalender’. "Hierin werd afgeteld naar het weerzien met het zusje. Maar de kalender was verstreken en de bezoeken zijn nooit ingepland door de instanties. Hierdoor is het gedrag van het pleegmeisje verergerd."

Of de schuld echt bij instanties kan worden gelegd, zei het Openbaar Ministerie het volgende tijdens de rechtszaak. " Dat zou relevant zijn als we ze verwijten dat ze slechte pleegouders waren. Maar we verwijten ze dat ze de kinderen mishandelden. Stel ze hadden tegen instanties gezegd dat ze het meisje vastbonden, dan was er direct actie ondernomen."

Het Openbaar Ministerie is uit eigen initiatief nog niet overgegaan tot het vervolgen van zorgverleners rondom het pleeggezin. In de rechtbank is dit iets waar alle advocaten, zowel van de pleegouders als van de biologische ouders, over eens zijn. Medewerkers van instanties zouden vervolgd moeten worden. Dit kan strafrechtelijk, maar ook tuchtrechtelijk.

Geen tbs

Uit onderzoek van het Pieter Baan Centrum werd geconcludeerd dat beide pleegouders persoonlijkheidsstoornissen hebben. “Daisy heeft een ernstige en complexe stoornis. Ze is narcistisch, theatraal en ze heeft trekken van borderline. John kan zich niet aanpassen aan zijn omgeving. Er is geen sprake van lustbeleving wanneer hij geweld pleegt, maar hij heeft wel de behoefte om de sterkste te zijn door het uitvoeren van agressie."

Daarom eiste het Openbaar Ministerie tbs met dwangverpleging tegen de pleegouders, in een afgesloten kliniek dus. Hier gaat de rechter niet in mee, omdat de kans op herhaling kleiner is wanneer ze niet voor kinderen zorgen. Wel zijn er schadevergoedingen toegekend: 200.000 euro voor het pleegmeisje, ruim 18.000 euro voor de moeder en 500 euro voor het zusje van het pleegmeisje en voor de Syrische broertjes. 

Vandaag is, tenzij de pleegouders of het OM in hoger beroep gaan, één van de hoofdstukken van het Vlaardingse pleegverhaal afgesloten. Veel vragen blijven nog onbeantwoord. Familie van de pleegkinderen weten nog steeds niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, wat de zorgverleners anders hadden moeten doen en waarom niemand dit heeft kunnen voorkomen.